علم و فناوری در سخنان رهبری
سر فصل سوّم، مسئلهی علم و فنّاوری است؛ خب، ما در قضیّهی علم و فنّاوری، برای پیشرفت کشور واقعاً احتیاج داریم به اینکه مسئلهی علم و مسئلهی فنّاوری، بشود مسئلهی مطرح کشور؛ یعنی یکی از آن سه نقطهی اصلی و سه ستون اصلیای که کشور امروز به آنها متّکی است -و شاید عمیقترینش این است- یکی همین مسئلهی علم و فنّاوری است که خب ما الحمدلله پیشرفتهای خوبی داشتهایم؛ تلاش شد، کار شد، دنبالگیری شد، [امّا] رشد پیشرفتهایمان کم شده. آقای دکتر فرهادی[۹] یک گزارش برای من فرستادند -چون من در سخنرانی گفته بودم که رشد [کم شده]- که نه، ما رشدمان خوب است. من حرفی ندارم، بنده میدانم، آنچه ایشان فرستادند برای من جدید نبود، آنچه من گفته بودم و به آن توجّه نشد، مسئلهی شتاب بود؛ شتاب رشد. ببینید ما از طرفهای مقابلمان و از رقبایمان، مبالغ زیادی عقبیم؛ ما اگر بخواهیم به او برسیم، اگر با سرعتی که او پیش میرود پیش برویم، این فاصله همیشه میمانَد؛ ما باید با یک سرعتی و با یک شتابی پیش برویم که چند برابر سرعت او باشد تا بتوانیم به او برسیم یا احیاناً از او جلو بزنیم، حرف من این است؛ ما این شتاب را چند سال داشتیم. شتاب وقتی زیاد شد، این مطلوب است؛ [امّا] شتاب کم شده، حرف من این است؛ اینکه آقای دکتر فرهادی باید به آن توجّه کنند [این است]. علیایّحال، اینکه مورد توجّه من است، این است؛ یعنی باید رشد را شتاب بدهید؛ وَالاّ من میدانم که رشد هست، خب داریم رشد میکنیم، پیش میرویم، طبیعی است، امّا رشد عادی کافی نیست. آن سرعت رشد ما بود که در دنیا آوازه پیدا کرد، منعکس شد، یک عدّهای حسودی کردند، یک عدّهای نگران شدند! در دنیا بعضیها از پیشرفت علمی ما نگران شدند؛ خب، این بهخاطر همین بود که شتاب، شتاب خوبی بود. قضیّهی دانشبنیانها را هم که عرض کردیم.
حالا الحمدلله معاونت علمی راضی [است]؛ من اینجا نوشتهام «از سوی دستگاهها حمایت نمیشوند»، امّا حالا ایشان میفرمایند که حمایت میشوند، خیلیخب اگر شما راضی هستید دیگر ما چه بگوییم؟ قضیّهی ما قضیّهی شما است.
و این گفتمان پیشرفت علمی هم باید ادامه پیدا کند، یعنی این را نباید بگذارید متوقّف بشود. شماها همهتان -همهی دوستان-دانشگاهی هستید، اوّلاً من توصیهام این است که دوستان مسئول، با دانشگاه رابطهشان را قطع نکنند؛ یعنی رفتوآمد با دانشگاه داشته باشند؛ هرجا هستید، هرجور، با هر مجموعهی دانشگاهی که روبهرو میشوید، روی مسئلهی گفتمان تولید علم و پیشرفت علمی و همین جنبش نرمافزاری و شتاب رشد، تکیه کنید؛ جوری بشود که هر استادی، هر دانشجویی، هر پژوهشگری احساس بکند که این وظیفهی او است که این کار را بایستی انجام بدهد. این هم یک نکته در مورد این قضیّه.
یک نکته هم مسئلهی بودجهی پژوهش است. بودجهی پژوهش، اوّلاً کم است، ثانیاً همانی هم که هست، همهاش داده نمیشود. ما البتّه وعده گرفتیم از یکی از دولتها -نمیدانم حالا کدام یکی از حضرات بودند- که بودجهی پژوهش را برسانند به یکونیم درصد و دودرصد و حدّاکثر هم به سه درصد امّا خب، یکونیم درصد را قول دادند. بعد اینجا دانشگاهیها که آمدند سخنرانی کردند، گفتند این حرفها چیست؟ ششدهم درصد و پنجدهم درصد و از این حرفها است قضیّه، تازه از همان هم همهاش را نمیدهند! خب حالا جوری بشود که بودجهی پژوهش داده بشود.
یکی هم مسئلهی همکاری دانشگاه و صنعت است که بنده از سالها پیش روی این تکیه کردم، خیلی هم روی این اصرار کردم. خدا رحمت کند مرحوم پدر ایشان -مرحوم دکتر ابتکار-[۱۰] را، آمد اینجا و به او گفتم که من این را از رئیس جمهور خواستهام. گفت «عجب! این همان نقطهی اصلی گره کار ما اینجا است»؛ ایشان گفت اصل قضیّه همین است و خب عمر ایشان کفاف نداد؛ خدا رحمت کند مرحوم ابتکار را. علیایّحال این مهم است، یعنی برای هر دو طرف باید مشوّق گذاشت، هم برای آن صنعتی که برای پژوهش خرج میکند -بالاخره وقتی که صنعت، از پژوهش دانشگاهی میخواهد استفاده کند، یک هزینهای میکند؛ این هزینه را به حساب بیاورید؛ یا جزو معافیّتهای مالیاتی، یا از این قبیل چیزها- هم آن قسمت پژوهشگاه و پژوهشکده و دانشگاهِ پژوهشگر را مورد تشویق قرار بدهید؛ از دو طرف باید تشویق بشوند که به هم نزدیک بشوند.
2/6/1395